Brene Brown’un “Mükemmel Olmamanın Hediyeleri” kitabında bu sözleri görünce bana çok tanıdık geldi. Öyle sıkıntılı durumlarda elimden tutan hem kendi elim hem de umut olur benim de. Sıkıntılı zamanların geçeceği düşüncesi çok kuvvetli bir şekilde zihnimde yankılanır ve sürekli ‘geçecek’ derim ve o aydınlık günler gelecek. Güneş belirir hep gözümün önünde.

Kitaplar ya da hikayeler hemen yanı başımda olur. Okudukça, dinledikçe içim coşar, açılırım. Gerçekten o sıkışan kalp ve solar pleksus (bağırsak bölgesi) bölgemde bir genişleme, bir rahatlama olur. Bu yüzden okumayı çok seviyorum sanırım. Kendi kendime iyileşme ritüellerimdendir.

Yuvaya yolculuk da böyle bir kitaptı. Bazen derim neyi neden yaşadığımızı, ya da başımıza gelenlerin arka planını, görünmeyenlerini bir melek gelip ara ara bize açıklasa. Kitaptaki gibi. O zaman daha kolay idrak ve tekâmül olur. Zannediyorum bu da insanın kendi tercihine bırakılmış. Kabuğunu çatlatsın, merak etsin, bağlantıları kursun, aklını kalbini hizalasın. Bu aslında her insanın potansiyel olarak yapabileceği bir tutum. Emek ve farkındalık istiyor.

Bütün kalbinizle yaşamanız dileğimle.